Wrocław

            Kiedy się ma te "prawie" osiemnaście lat, pragnienie podróżowania ( przynajmniej w moim przypadku ) jest jeszcze większe niż gdy było się dzieckiem, które poznawało powoli życie, bo to właśnie teraz jest czas w którym zadajemy sobie te trudne pytania, często bez odpowiedzi i układamy powoli kostki na drodze naszego życia. Jednak kiedy nie ma się jeszcze w dowodzie równych 6 592 dni to podróżowanie a własną rękę staje się czymś o wiele trudniejszym, dlatego małymi kroczkami zaczynajmy poznawać co to znaczy słowo "podróż". Nie wiem jak Wy, ale ja swoje własne podróżowanie, za własne pieniądze, na własną rękę, bez rodziców, bez pomocy, zaczynam właśnie w Polsce. Pierwszym moim przystankiem kilka lat temu był Kraków, jak miałam te piętnaście lat, to była dla mnie podróż życia! Następnie Jastarnia w te wakacje, ale to w innym poście, tydzień temu - Wrocław.
           Aż wstyd się przyznać, ale dopiero tydzień temu pierwszy raz byłam we Wrocławiu. Dostałam bilety na urodziny od mojej przyjaciółki no i pojechałyśmy... Chciałabym powiedzieć, ze Wrocław według mnie jest pięknym i wspaniałym miastem, ale nie mogę.. Rozczarował mnie, może za dużo się nasłuchałam jak tam jest wspaniale? Brakowało mi klimatycznych kawiarni ( bo ja do minimalistek nie należę ), miejsc do spacerowania, brakowało mi "tego czegoś", owszem rynek jest całkiem ładny, ale nie piękny, jednak zawsze staram się wyszukiwać plusy we wszystkim! Podobały mi się kolorowe kamieniczki, niektóre budynki, ludzie, jednak najbardziej mnie przybliżyło do wspaniałych wspomnień z Wrocławia to, to co tam przeżyłam, ale to pozostanie tylko i wyłącznie w mojej pamięci. Kiedyś siądę w bujanym fotelu z Sonią ( moją przyjaciółką ), może za jakieś 50 lat i będziemy wspominać, przeglądać zdjęcia i uważając żeby nie wyleciały nam sztuczne szczęki od śmiechu !

parę zdjęć niżej:

                                                                                 ZENIT 122

~ Maja